ΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΗΣ ΑΛΑΝΑΣ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ
Αξέχαστα χρόνια και εμπειρίες, να σας γράψω για αυτό γιατί το κλίμα είναι βαρύ και χρειάζεται να γελάσουμε λιγάκι….
Δόξα τω Θεώ είχαμε πολλές αλάνες στην Αγ. Βαρβάρα στο Π. Φάληρο. Ίσα που προλάβαμε, την δεκαετία του ‘80-90 άρχισαν να χτίζονται οι πρώτες πολυκατοικίες στην περιοχή. Ο δρόμος έξω από το σπίτι μου ήταν χωματόδρομος και εκεί έμαθα ποδήλατο.
Από τους κανόνες της μπάλας τι θυμάμαι:
- Το μάτς τελείωνε στις παρακάτω περιπτώσεις
Α. όταν έπεφτε σκοτάδι και δεν βλέπαμε την μύτη μας
Εκεί περισσότεροι καυγάδες, αν ήταν γκολ, και που είναι μπάλα, οέο, που είναι η μπάλα…..
Β. όταν ο ιδιοκτήτης της μπάλας έπρεπε να φύγει ή είχε θυμώσει
Παρακάλια να μείνει, να κάτσει ακόμα λίγο, μέχρι να μπει άλλο ένα γκολ, κλπ, κλπ….
Γ. όταν η μπάλα έπεφτε στο σπίτι του γείτονα και δεν μπορούσαμε να την πάρουμε πίσω… ή και γινόταν ζημιά…. ωχ, ωχ, ωχ…. και ο σουτέρ άκουγε το γνωστό “κάνε τον καουμπόυ τώρα να την πιάσεις”. Ή ποιος θα πάει να την πιάσει…
Είχαν συμβεί τα μύρια όσα, με ειδικές αποστολές για την ανάκτηση της μπάλας, και φυσικά άλλες φορές που την χάσαμε….
-
Φάουλ όντως δινόταν σε πολύ σκληρές φάσεις, π.χ. κλωτσιά στο καλάμι, πτώση και αίμα στο χώμα, σύγκρουση με τανκς (ο χοντρός) και άλλα πολλά…. Φυσικά καυγάδες για το που θα σταθεί η μπάλα, το τείχος, αν ήταν πέναλτυ, κλπ, κλπ. Τελικά αν γινόταν πέναλτυ, απαγορευόντουσαν οι καραβολίδες (μύτο) γιατί ο τερματοφύλακας φοβότανε να την φάει ή έμπαινε άλλος πιο θαραλέος και την έτρωγε :-)
Υπήρχε και άλλος αλάνικος κανονισμός εδώ:
“Στα τρία φάουλ Μπέναλντυ ή στα τρια κόρνερ, Μπέναλτυ”
Ακόμα θυμάμαι, όταν υπήρχε πλάγιο, το λέγαμε αράουτ, χα, χα, χα. -
Οι καλύτεροι παίκτες δεν μπορούν να είναι στην ίδια ομάδα και αυτοί επιλέγουν τους υπόλοιπους. Εγώ ήμουν στις τελευταίες επιλογές και φυσικά πάντα άμυνα ή τέρμα αν και δεν ήμουν χοντρός. Υπήρχε βέβαια και το γνωστό μπακότερμα….
Το ποιος θα επιλέξει πρώτος γινόταν με την γνωστή παπουτσο-αναμέτρηση (πόδια) . Δηλαδή ποιος θα πατήσει πρώτος το παπούτσι του άλλου, κάνοντας κολητά βήματα και μισά βήματα με πλάγια τοποθέτηση του παπουτσιού. -
Τα τέρματα ήταν μεγάλες πέτρες (και μπουφάν από πάνω) και εκεί μέτρημα με τα πόδια για την απόσταση, και αντε μετά ξανά μέτρημα γιατί οι πέτρες φεύγανε από τη θέση τους με τα σουτ, ή γινόταν μια μετακίνηση δεν ξέρω πως σε ανύποπτο χρόνο…. και μετά καυγάδες….
Υπήρχε βέβαια και το εξής πρόβλημα στην περίπτωση που η μπάλα περνούσε πάνω από το δοκάρι (πέτρα) ή χτύπαγε την πέτρα και έμπαινε γκολ (δοκάρι και γκολ). Όπως έγραψε κάποιος άλλος, τότε συστήνονταν επιτροπή από εμπειρογνόμονες, οι ειδικοί, για να αποφασίσουν τι ήταν και νέοι καυγάδες….
Στα πολύ ψηλά σουτ και άλλοι καυγάδες, “ήταν καθαρό γκολ”, “όχι δεν ήταν, αουτάρα ήταν”, “τι λες ρε, που να το πιάσει εκεί πάνω, μπεκάτσα ήταν, χα, χα, χα”
