Το πρόβλημα στην ρίζα του - Η ενότητα
Ας ξεκινήσω σήμερα τον προβληματισμό μου με πολλά ερωτήματα. Τι είναι αυτό που μας ενώνει σήμερα ως ανθρώπους; Ζούμε κάτω από την ίδια στέγη; Εργαζόμαστε στον ίδιο χώρο; Μιλάμε την ίδια γλώσσα; Κατοικούμε στην ίδια χώρα; Έχουμε κοινά ενδιαφέροντα; Υπηρετούμε τον ίδιο σκοπό; Μοιραζόμαστε το ίδιο όραμα; Μεγαλώσαμε με τις ίδιες αξίες; Υιοθετήσαμε τις ίδιες αντιλήψεις και πιστεύω για τον κόσμο, για τον Θεό; Μήπως τελικά τίποτα από όλα αυτά, απλά το γεγονός ότι γεννηθήκαμε άνθρωποι και όχι κτήνη;
Ας συνεχίσω τον συλλογισμό μου. Με ποιους επιλέξαμε να ενωθούμε; Εμείς τελικά τους επιλέξαμε ή μας επέλεξαν; Για ποιον λόγο, ποιος ήταν/είναι ο σκοπός, ο στόχος; Και αν αντέξατε έως εδώ τον βομβαρδισμό ερωτήσεων ας βάλουμε και κάποια τελευταία ερωτήματα ποιο ποιοτικά και ποσοτικά. Με τι πλήθος ανθρώπων ενωθήκατε, ποσό δυνατές, ισχυρές είναι οι ενώσεις που κάνατε, πόσες από αυτές άντεξαν στον χρόνο; Και πόσες πληγές σας άφησαν αυτές που διαλύθηκαν;
Αυτός που σας γράφει ανήκει σε μια γεννεά καλοσιτισμένων, καλοαναθρεμμένων Ελλήνων. Γόνος μεσαίας τάξης, που οι γονείς του έδωσαν όσα περισσότερα υλικά εφόδια μπορούσαν να του δώσουν και ένα παράδειγμα να αγωνιστεί τίμια στη ζωή του για να πετύχει. Το τι να πετύχει και τι πέτυχε είναι μια μεγάλη ιστορία που πολλοί από εσάς “πετυχημένοι” καταλαβαίνεται πολύ καλά τι σας λέω.
Και κάπως έτσι ο Θανάσης που έχασε στην πορεία όχι μόνο το “Α” από το όνομα αλλά και πολλά άλλα ως βαπτισμένος Χριστιανός και κάθε Θανάσης συμπατριώτης μας έφτασε έως τις μέρες μας με τα καλά και τα κακά του.
Γιατί σας τα γράφω; Θυμάμαι ότι κανένας δάσκαλος, αν εξαιρέσω τον καθηγητή μου στα Θρησκευτικά που πολύ με προβλημάτισε, με την στάση του, με τον λόγο του, δεν μας έδωσε να καταλάβουμε τι είναι τέλος πάντων αυτή η ενότητα. Ούτε στο ίδιο μου το σπίτι από τους γονείς μου δεν την έβλεπα, ούτε στο σχολείο με το άκρως ανταγωνιστικό, βαθμοθηρικό περιβάλλον, ούτε με τους φίλους ή φιλενάδες που συνάπταμε εφήμερες σχέσεις, ούτε στο στρατό με την πειθαρχία, την υπακοή, τον σεβασμό γιατί εκεί η ενότητα ήταν καθαρά θέμα βιοπορισμού. Και κάπως έτσι αυτή η περίεργη ενότητα, που ήταν κατά συνθήκη ή υπό συνθήκες ενότητα την βίωνα σε όλους τους χώρους, κομματικός-πολιτικός, θρησκευτικός, πανεπιστημιακός, ερευνητικός, ιατρικός-νοσοκομειακός, σχολικός και τελικά σήμερα οικογενειακός, εκκλησιαστικός και εθνικός.
Δεν ζητώ δικαιολογίες αγαπητοί μου συμπολίτες, αδέρφια, εγώ πρώτος δεν ήμουν σε θέση να καλλιεργήσω την ενότητα, να εμπνεύσω την ενότητα στους γύρω μου αλλά και να συμβιβαστώ με τα ασυμβίβαστα. Ακόμα είναι δύσκολο θα έλεγα να βρεις νόημα στο τι είδους ενότητα επιζητείς στους άλλους και μέσα σου. Να καταλάβεις στα αλήθεια τι είναι αυτό που μας ενώνει. Και δεν είναι απλό, γιατί μπορεί να νομίζεις ότι κάτι σε ενώνει με κάποιους αλλά ταυτόχρονα να σε χωρίζει με μίσος για άλλους και εδώ αναφέρομαι σε πρόσωπα, κόμματα, θρησκείες, εταιρείες και κυβερνήσεις-εξουσίες.
Ας έρθουμε όμως στο σήμερα, στην μετά-ιού εποχή, όλα αυτά τα σχήματα και συστήματα τελούν ήδη υπό διάλυση. Ποιος τα διέλυσε; Καταρχήν ήταν ψεύτικα κτίσματα πάνω στην άμμο. Και εμείς οι ίδιοι τα διαλύσαμε με τον εγωπαθή, ατομοκεντρικό χαρακτήρα που καλλιεργήσαμε και μας βοήθησαν πολύ σε αυτό συνειδητά και ασυνείδητα όλες αυτές οι δυνάμεις του σκότους που εργάζονται αδιάκοπα μέρα και νύχτα για την καταστροφή του ανθρωπίνου γένους.
Ειδικά στην χώρα μας, όλοι εκείνοι οι υπονομευτές που διείσδυσαν σιγά σιγά σε θέσεις και καρέκλες εξουσίας, που διέβρωσαν, υπέσκαψαν θεσμούς, που αποδόμησαν το κράτος, που κατέλυσαν εξουσίες, απολαμβάνουν σήμερα τους κόπους του τερατώδους ανουσιουργήματός τους. Χαίρονται να βλέπουν τους συνανθρώπους τους ως ζώα με φίμωτρα αλυσοδεμένους με αόρατα και ορατά δεσμά.
Στην θέση όλων αυτών των ανθρωπάρεσκων συστημάτων σήμερα ο κυρίαρχος του παιχνιδιού είναι η παγκοσμιοποιημένη ψηφιακή ψευτοενότητα. Στην πράξη μιλάμε για ψηφιοποιημένη αποχαύνωση μπροστά από πληθώρα οθονών, ψηφιοποιημένη επικοινωνία και εκπαίδευση, ψηφιακά κελιά, και κατοίκον εργασία και διασκέδαση με κατοίκον περιορισμό, με εγκλεισμό, με αποκλεισμό και με εξ αποστάσεως σχέσεις και επαφές.
Αν λοιπόν επιθυμείτε να ζήσουμε σε ένα διαφορετικό μέλλον από αυτό το Οργουελιανό που κατασκεύασαν, και βοηθήσαμε και εμείς όλοι να ετοιμαστεί, συλλογιστείτε ελεύθερα ως Έλληνες, ως Ρωμιοί, ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί τι πραγματικά ήταν και είναι αυτό που μας ενώνει.
Προσωπικά όχι απλά το γνωρίζω, αλλά με την δύναμη του Θεού το βιώνω κατά το μέτρον που με αφήνει ο εγωισμός μου να το βιώσω. Και αυτό είναι το παν, είναι ο Χριστός.
εὔχεσθε ὑπὲρ ἀλλήλων…
Απάντηση θα πάρουν
ενότητα κι αγώνα
για νά ‘βρουν ανάπαυση
οι πρώτοι νεκροί.
