Περί εμβολίων και COVID19 π. Στυλιανoύ Καρπαθίου
Ας θυμηθούν κάποιοι ότι στην Εκκλησιαστική Ιστορία μνημονεύουμε τους ομολογητές της πίστεως, οι άλλοι όλοι είναι στην χειρότερη των περιπτώσεων νεκροί και ξεχασμένοι
Αποσπάσματα από την μακροσκελή επιστολή του (βλ. σύνδεσμο) προς την Αγία και Ιερά Σύνοδο της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος (15 Ιανουαρίου 2021)
=====================================
Η ιστορία του εμβολιασμού υπερβαίνει τις δύο εκατονταετίες. Ξεκίνησε με τον Edward Jenner, τέκνο ιερέως, ο οποίος είχε βαθειά χριστιανική συνείδηση, και έφθασε με την παρατηρητικότητά του στο πρώτο επιτυχές πείραμα κατά της δαμαλίτιδος, στις 14 Μαρτίου 1796. Στην λατινική γλώσσα η λέξη vacca σημαίνει την θήλεια βού, δηλαδή την δάμαλι, από το νόσημα της οποίας προέκυψαν τα εμβόλια. Ακολούθησε ο Louis Jean Pasteur, πιστός Χριστιανός και αυτός καθ’όλη τη διάρκεια της ζωής του, ο οποίος αποκλήθηκε πατέρας της μικροβιολογίας και της ανοσολογίας, δημιούργησε δε το πρώτο εμβόλιο κατά τη λύσσας, στην δεκαετία του 1880.
ΙΙ. Η χρήση m-RNA στη παραγωγή εμβολίων
2. Η ασφάλεια του εμβολίου με την χρήση γενετικού υλικού
ζ. Κανείς, ενυπόγραφα, δεν εγγυάται την ασφάλεια του εμβολίου. Η πειθώ για το εμβόλιο στηρίζεται στην άγνοια, το φόβο, την έλλειψη δημοσίου διαλόγου, την πληρωμένη προπαγάνδα, και την συκοφάντηση, όσων έχουν αντίθετη άποψη.
η. Πέραν των παραπάνω προβληματισμών, πρέπει να προστεθεί και ο αμοραλισμός των φαρμακευτικών εταιρειών, οι οποίες εμπλέκονται κατά ένα μεγάλο μέρος σε μεγάλα οικονομικά σκάνδαλα
ΙΙΙ. ΒΙΟΗΘΙΚΗ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ
- Επί της παραγωγής του εμβολίου
γ. Η προσφάτως ληφθείσα απόφαση της ΔΙΣ για τη στήριξη του εμβολίου έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας. Δημιουργεί μάλιστα ερωτηματικά το γεγονός, ότι η σχετική προς το θέμα αυτό γνωμοδότηση της Επιτροπής Βιοηθικής της Εκκλησίας της Ελλάδος, ὀπως αποκάλυψε ο Σεβασμιώτατος Εκπρόσωπος Τύπου, δεν δόθηκε στη δημοσιότητα, ώστε το πλήρωμα της Εκκλησίας να τύχει της δεούσης ενημέρωσης και δυνατότητας αξιολόγησής της.
2.Ως προς τον εμβολιασμό
α) Δημοκρατικό έλλειμμα στην αναζήτηση της αλήθειας
Ελλειψη δημοσίου διαλόγου. Ατολμία των μελών της κρατικής Επιτροπής να αντιπαραταχθούν επιστημονικά και να διαφωτίσουν τον λαό, σε δημόσιο διάλογο, μέ ομολόγους συναδέλφους τους, οι οποίοι προτείνουν διαφορετικές στρατηγικές από τις εφαρμοσθείσες μέχρι σήμερα. Με τον τρόπο αυτό βρισκόμαστε μπροστά σ’ένα διχασμό του ιατρικού κόσμου, ως προς την διαχείριση της ιώσεως, πού αν μη τι άλλο, αποκαλύπτει στοιχειώδες δημοκρατικό έλλειμμα στην αναζήτηση της αλήθειας.
β. Τό νόημα της αγάπης
Στο λοιμό του Κυπριανού, πού ανέκυψε το 250 μ.Χ., οι Χριστιανοί της Αλεξάνδρειας, πρεσβύτεροι και διάκονοι και λαϊκοί, χωρίς να υπολογίζουν τις συνέπειες για τον εαυτό τους, έκαναν επισκέψεις στους αρρώστους, τους προσέφεραν τις υπηρεσίες τους, τους περιποιούνταν «εν Χριστώ» και πέθαιναν πολύ ευχαρίστως μαζί τους, αφού προηγουμένως πάθαιναν μόλυνση από την επαφή τους με τους άλλους, κολλούσαν την αρρώστια από τους πλησίον και, με τη θέλησή τους, δοκίμαζαν τους πόνους. Οντως, «Μείζονα ταύτης ἀγάπην οὐδεὶς ἔχει, ἵνα τις τὴν ψυχὴν αὐτοῦ θῇ ὑπὲρ τῶν φίλων αὐτοῦ»
Αντίθετα οι ειδωλολάτρες απέφευγαν τους αγαπημένους τους και τους πετούσαν στους δρόμους μισοπεθαμένους, και τους νεκρούς, τους έριχναν άταφους στα σκουπίδια, στην προσπάθεια τους να μην τους πλησιάσει ο θάνατος, πράγμα που δεν ήταν εύκολο να αποφύγουν, παρ’ όλο ότι μηχανεύονταν πολλά
Μπροστά στο κορυφαίο αυτό παράδειγμα των Χριστιανών της Αλεξάνδρειας, η σύγχρονη νόσος της αγαποπληξίας ακυρώνεται. Μια ζωή, με πορεία από τά μνημόνια, στα εμβόλια, πάντοτε για το καλό μας, συνιστά ατίμωση της ανθρώπινης ελευθερίας μας. Μαζί μάλιστα με την μακροχρόνια προεργασία της αμφισβήτησης του Σταυρωθέντος Χριστού, έχει ήδη εγκαταλειφθεί ένα μοναδικά περήφανο στην Ιστορία του κόσμου Γένος, από την ένθεη θυσιαστική ζωή, σέ πορεία πνευματικής, κοινωνικής, ψυχολογικής και οικονομικής αυτοκτονίας.
Η Ορθόδοξος Χριστιανική Θεολογία δεν αρνείται τον εμβολιασμό, όπως και κάθε άλλη έλλογη ιατρική πράξη. Αρνείται όμως διαρρήδην, κάθε αντίληψη ή προσπάθεια, πού μειώνει την ανθρώπινη αξία, στερεί τό δικαίωμα της ενημέρωσης, και εγκλωβίζει την λογική στο ζόφος του φόβου, σε σημείο πού να επαληθεύεται η μονόστιχη αποστροφή του Μενάνδρου, ότι «Βίος βίου δεόμενος ουκ έστι βίος[xix]»(Ζωή πού έχει ανάγκη την επιβίωση, δεν είναι ζωή).
π. Στυλιανός Εμμ. Καρπαθίου
Θεολόγος Ψυχίατρος, Δρ Βιοηθικής
Πανεπιστημίου Αθηνών
Σχολιασμός
01: 2021-01-20 11:12:11
Σχόλιο στο Facebook: 10224894237931752_10224894285292936
«Βίος βίου δεόμενος ουκ έστι βίος
(Ζωή πού έχει ανάγκη την επιβίωση, δεν είναι ζωή).
Bibliotheca Augustana, Μένανδρος, Γνώμαι μονόστιχοι, 115.
Και μόνο αυτό εμείς οι Χριστιανοί αν δεν καθίσουμε να σκεφτούμε, τι νόημα έχει στην ζωή μας πάμε χαμένοι…
Η Ζωή για τον Χριστιανό δεν είναι η ζωούλα του είναι ο Χριστός. Και ο Χριστός θυσιάστηκε στον σταυρό για τον άνθρωπο.
Σήμερα τι σχέση έχουμε εμείς οι Χριστιανοί που αποφεύγουμε τους πάντες για να μην τους μολύνουμε….
Τι έκανε ο Χριστός, τι έκαναν οι Άγιοι με τους λεπρούς, με τους τυφλούς, με τους χωλούς με όλους όσους έπασχαν;
02: 2021-01-20 11:32:33
Σχόλιο στο Facebook: 10224894237931752_10224894375855200
Ο εορτασμός της επετείου του 1821 σήμερα είναι μια παρωδία αν αναλογιστούμε ότι:
Μια ζωή, με πορεία από τά μνημόνια, στα εμβόλια, πάντοτε για το καλό μας, συνιστά ατίμωση της ανθρώπινης ελευθερίας μας. Μαζί μάλιστα με την μακροχρόνια προεργασία της αμφισβήτησης του Σταυρωθέντος Χριστού, έχει ήδη εγκαταλειφθεί ένα μοναδικά περήφανο στην Ιστορία του κόσμου Γένος, από την ένθεη θυσιαστική ζωή, σέ πορεία πνευματικής, κοινωνικής, ψυχολογικής και οικονομικής αυτοκτονίας - π. Στυλιανός Καρπαθίου
