Το τρένο της εποχής μας
Την ώρα που άκουγα τον δάσκαλο, τον πρόεδρό μας, να απαγγέλει τον λόγο του που είναι πλημμυρισμένος με το φως της παραδόσεώς μας, στο μυαλό μου ήρθε η εικόνα μιας μάνας, μιας χαροκαμένης μάνας σαν αυτές τις δύστυχες που έχασαν τα παιδιά τους στο μοιραίο τρένο στα Τέμπη. Αυτή την μάνα που συμβολίζει για εμένα την Παναγιά μας, την μανούλα μας, που συμβολίζει το ηρωικό έθνος μας, την αιματοβαμμένη πατρίδα μας και σήμερα κουρελιασμένη και ξεσχισμένη.
Και από την άλλη το τρένο με τις ψυχές που φεύγει μακριά, αυτό το τρένο της εποχής μας που κουβαλάει μέσα του τις ψυχές μας. Αυτό το τρένο που όλοι τρέχουν να προλάβουν για να πάρουν μια θέση και που δεν γνωρίζουν που θα καταλήξει. Αυτό το τρένο που τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα και απομακρύνεται από το φως, από το φως αυτό που σήμερα έγινε κερί αναμμένο όπως αυτό που κρατάει ο Δημήτρης Νατσιός και άλλοι αδελφοί μας.
Τρέχει το τρένο πάνω στις ράγες που του χάραξαν άλλοι και μπαίνει σε ολοένα και πιο μακρύ, ολοένα και πιο σκοτεινό τούνελ, βυθίζεται στην άβυσσο. Και η μάνα εκεί πίσω κλαίει απαρηγόρητα, προσεύχεται να γίνει το θαύμα, να γυρίσουν πίσω τα παιδιά της. Μην κλαις μανούλα ότι και να γίνει για αυτούς που όντως σε αγαπάνε υπάρχει ελπίδα !