Η λατρεία τού Θεού: το ορθόδοξο δόγμα και η εκκλησιαστική μας ζωή Εισήγηση στην ημερίδα της εστίας πατερικών μελετών - Στον απόηχο της λειτουργικής ανανέωσης: αναταράξεις στη θεία λατρεία Εισηγητής: Ο πανοσιολογιώτατος Ιερομόναχος π. Λουκάς Γρηγοριάτης
https://alopsis.gr/η-λατρεία-τού-θεού-το-ορθόδοξο-δόγμα-κα/ Αποσπάσματα:
Δεχόμαστε ἰσχυρότατες ἐπιρροές ἀπό τό οὐμανιστικό, ἀνθρωποκεντρικό, ἀντίθεο καί ἀντίχριστο πνεῦμα τοῦ κόσμου τούτου. Οἱ μεγαλύτεροι στήν ἡλικία γνωρίζουν, ὑποτίθεται, τήν Παράδοση καί ἀντιστέκονται. Τά νέα παιδιά ὅμως τήν ἀγνοοῦν καί δέν τήν κατανοοῦν. Ἐλάχιστα τήν διδάσκονται. Τά πιό πολλά μένουν ἀκατήχητα. Ἀλλά καί χωρίς ἰσχυρά παραδείγματα. Ἡ ἀσυγκράτητη ροπή τῆς νεανικῆς φύσεως πρός τά πάθη ἐπιδεινώνεται. Ἡ κοινωνία δέν διαθέτει πλέον μηχανισμούς ἀνάσχεσης. Ἡ Πολιτεία μέ ἀντίθεες πρακτικές τήν ἐπιτείνει καί τήν ἐπιβάλλει. Ἡ ἴδια ἡ φύσις μας, ἀπό τόν τρόπο ζωῆς πού κάνουμε, ἔγινε ἀκόμη πιό ἀδύναμη καί οἱ νέοι ἄνθρωποι εἶναι πλέον πιό εὐάλωτοι. Ὅλοι κινδυνεύουμε, καί οἱ μοναχοί ἐπίσης. Μόνο ἡ ἁγιότης μπορεῖ νά ἀποτελέσῃ ἀνάχωμα. Ἀλλά ἡ ἁγιότης προϋποθέτει ἀληθινή λατρεία τοῦ Θεοῦ. Δέν λατρεύουμε ἀληθινά τόν Θεό, ὅταν διεκπεραιώνουμε τυπικά (ἴσως ἐγωκεντρικά) τά λατρευτικά ἤ λειτουργικά μας καθήκοντα. Ἡ ἐκκοσμίκευση ἔχει δημιουργήσει νέες συνθῆκες καί ἀφορμές, πού εὐνοοῦν τά πάθη μας. Ἡ λατρεία μας ξεπέφτει σέ ψευδολατρεία, ὅταν τήν ὑποκλέπτουν καί τήν κερδίζουν τά πάθη μας. Ἡ ὑποδούλωση σέ ἕνα πάθος εἶναι εἰδωλολατρεία.
Ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής στά «400 Κεφάλαια περί Ἀγάπης» ὁρίζει ὡς λατρεία τοῦ Θεοῦ τόν καθημερινό καί συνεπῆ ἀγῶνα γιά τήν καθαρότητα ἀπό τά πάθη, καί χαρακτηρίζει ὡς εἰδωλολατρία κάθε ἐμπαθῆ στάση ζωῆς. Ὅποιος εἶναι ἀκόμη ὑποδουλωμένος στίς ἐμπαθεῖς ὀρέξεις τῆς σάρκας, γράφει, εἶναι εἰδωλολάτρης καί εἰδωλοποιός στήν γῆ τῶν Χαλδαίων, καί ὅποιος μνησικακεῖ, λατρεύει «τῇ κτίσει παρά τόν Κτίσαντα».
Μάλιστα σέ ἕνα ἄλλο ἀπόσπασμά του ἀπό τά «400 Κεφάλαια περί ἀγάπης ὁρίζει ὅτι ἡ θεία λατρεία εἶναι αὐθεντική, ὅταν συντρέχουν καί τό Ὀρθόδοξο δόγμα καί τό Ὀρθόδοξο ἦθος. Γράφει: «Ὅποιος ἐποικοδομεῖ στό θεμέλιο, πού εἶναι ὁ Χριστός, χρυσίον καί ἀργύριον καί λίθους πολυτίμους, δηλαδή καθαρή καί ἀκίβδηλη θεολογία, βίο διάφανο καί ὁλόλαμπρα νοήματα, αὐτός λατρεύει τόν Θεό· ὅποιος ἐποικοδομεῖ ξύλα καί χόρτον καί καλάμην, δηλαδή φόβο, ἄγχος καί ἀνασφάλεια γιά πράγματα αἰσθητά καί γήινα, αὐτός εἰδωλολατρεῖ»
Πρέπει νά νοιώθουμε τήν παρηγοριά ὅτι ὁ καλός ἀγωνοθέτης μας γνωρίζει τήν ἀνθρωπίνη ἀδυναμία καί περιμένει τήν τελική νίκη μας. Ὁ ἅγιος Μάξιμος ἐννοεῖ ὡς εἰδωλολατρία, ὄχι τήν ἀθέλητη εἰδωλοποιία πονηρῶν πραγμάτων στήν φαντασία καί τήν διάνοια, ἀλλά τήν ἄνευ μετανοίας καί διά θεολογικῶν ἐπινοήσεων συνηγορία τῆς διανοίας καί τῆς καρδίας μας σέ ἀσύγγνωστες ἁμαρτωλές καταστάσεις, σάν κι αὐτές πού κάποιοι θέλουν νά ἀποδεχόμαστε ὡς φυσιολογικές καί ἀκατάγνωστες.
Σχολιασμός
Έχουν τον φωτισμό οι Αγιορείτες πατέρες να χτυπάνε το κακό στην ρίζα του. Αυτό είναι το κεντρικό και μείζων πρόβλημα της εποχής μας, είμαστε ειδωλολάτρες γιατί καλλιεργούμε και αγαπούμε τα πάθη μας. Την ίδια διαπίστωση θυμάμαι είχε κάνει πριν πολλά χρόνια και ο π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος σε ομιλία του.
Το θέμα λοιπόν, η πλάνη ταυτόχρονα σε πολλούς, είναι ότι μόνο ο εκκλησιασμός και η συμμετοχή μας ακόμα στα μυστήρια της Εκκλησίας δεν είναι ικανή συνθήκη αλλά αναγκαία για την σωτηρία της ψυχής μας.
Είναι απαραίτητη προυπόθεση να διεξάγεται καθημερινά προσωπικός αγώνας εν πλήρει συνειδήσει για το πως εφαρμόζουμε τις εντολές του Κυρίου, για το πως αγιάζουμε την βιοτή μας εν Λόγω και έργω και μετάνοια
Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με