O μαμωνάς στα πόδια των αποστόλων Τοῦ δὲ πλήθους τῶν πιστευσάντων ἦν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μία, καὶ οὐδὲ εἷς τι τῶν ὑπαρχόντων αὐτῷ ἔλεγεν ἴδιον εἶναι, ἀλλ᾿ ἦν αὐτοῖς ἅπαντα κοινά. καὶ μεγάλῃ δυνάμει ἀπεδίδουν τὸ μαρτύριον οἱ ἀπόστολοι τῆς ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ χάρις τε μεγάλη ἦν ἐπὶ πάντας αὐτούς. οὐδὲ γὰρ ἐνδεής τις ὑπῆρχεν ἐν αὐτοῖς· ὅσοι γὰρ κτήτορες χωρίων ἢ οἰκιῶν ὑπῆρχον, πωλοῦντες ἔφερον τὰς τιμὰς τῶν πιπρασκομένων καὶ ἐτίθουν παρὰ τοὺς πόδας τῶν ἀποστόλων· (Πραξ. 4, 32-35)
Αυτό το απόσπασμα δείχνει πως βίωναν τότε οι Χριστιανοί την πίστη στον αναστάντα Κύριο ημών Ιησού Χριστό εντός της Εκκλησία Αυτού και που έφτασε σήμερα ο κλήρος και λαός του Ορθοδόξου πληρώματος πλην ελάχιστων εξαιρέσεων που κυρίως μονάζουν και που όντως προσπαθούν και βιώνουν στην πράξη την κοινοκτημοσύνη.
Αυτό είναι ένα σοβαρότατο πρόβλημα εντός της Εκκλησίας, ελάχιστοι όμως ομιλούν για αυτό. Η κοινωνία, η πολιτεία, ο κόσμος γενικότερα έχει επιλέξει εδώ και πολλά χρόνια τελείως διαφορετικό δρόμο από αυτόν που δίδαξε η πρώτη Εκκλησία. Από το “άπαντα κοινά” έχουμε πάει στο “άπαντα ατομικά”. Μας μαθαίνουν από μικρά παιδιά πως θα υπηρετήσουμε καλά το σύστημα, πως θα πάρουμε μεγάλες αμοιβές, πως θα γίνουμε καλοί επιστήμονες, μεγαλοεπιχειρηματίες, υψηλά στελέχη του κόμματος και της κοινωνίας. Ο στόχος είναι ένας, κοινωνική καταξίωση, προβολή, ατομικό συμφέρον, στην καλύτερη των περιπτώσεων οικογενειακό συμφέρον και ύστερα αιωνία η μνήμη αυτού…
Είμαστε επίσης και μεγάλοι υποκριτές, γιατί θεωρούμε ότι με τα συσσίτια επιτελέσαμε το χρέος που έχουμε απέναντι στον συνάνθρωπο. Με τα κοινωφελή έργα του δήμου ή με τα δημόσια έργα που γίνονται επίσης πιστεύουμε ότι εκεί τελείωσε η συνεισφορά μας στα κοινά. Στην πραγματικότητα τίποτα από όλα αυτά δεν γίνεται για τον Χριστό και την Εκκλησία Του απλά ρίχνουμε στάχτη στα μάτια τα δικά μας, των άλλων, έτσι για να νοιώσουμε καλύτερα και ότι επιτελέσαμε το έργο και τον σκοπό μας.
Αν ανοίξετε τα μάτια σας και δείτε καθαρά θα καταλάβετε πόσο λάθος οδηγούμαστε χρόνο με τον χρόνο ειδικά από την περίοδο της μεταπολίτευσης και μετά στην εκποίηση δημόσιων αγαθών όπως το νερό, η ενέργεια και τα δάση. Ο λόγος είναι απλός γιατί ζούμε ολοένα και περισσότερο ως μονάδες, ως αγέλη αρπακτικών, θυμηθείτε τον όρο που μας προσάψαν στην περίοδο κορονοιού ανοσία αγέλης. Όλες οι τεχνιτές κρίσεις έχουν ένα στόχο πως θα μας οδηγήσουν όσο πιο γρήγορα γίνεται σε μια απολυταρχική κοινωνία που θα βασιλεύει ο φόβος και η απόλυτη σκλαβιά και εμπορευματοποίηση των πάντων.
Είναι όντως ανοησία αγέλης, γιατί αντί να κοιτάξουμε όλοι μαζί τι μπορούμε να κάνουμε, ο σώζων εαυτόν σωθείτω. Στο ευαγγέλιο του Χριστού όμως ξέρουμε καλά που καταλήγει αυτό στην απώλεια της ψυχής και για να το συνδέσουμε με το απόσπασμα εκεί οδηγήθηκαν ο Ανανίας και η Σαπφόρα με τον ατομισμό τους. Συνεπώς χρειαζόμαστε ηγετικές μορφές εντός της Εκκλησίας που θα μας ενώσουν και θα μας οδηγήσουν στην σωστή κατεύθυνση.
Κα θα κλείσω όπως κλείνει το απόσπασμα, τότε πωλούσαν τα υπάρχοντά τους και έφερναν τα χρήματα και τα έβαζαν στα πόδια των αποστόλων. Προσέξτε πως γινότανε η συναλλαγή αυτή, όχι στα χέρια, στα πόδια των αποστόλων. Αυτό για δύο λόγους, πρώτον για να δώσουνε την αρμόζουσα τιμή στους αποστόλους που ήταν εκλεγμένοι από τον ίδιο τον Χριστό. Ουσιαστικά κατέθεταν τα χρήματα στον Βασιλέα Χριστό και δεύτερον την υποτίμηση των χρημάτων, του μαμονά, όπου η αξία του είναι τέτοια που μόνο στα πόδια αρμόζει να βάλονται για να επικυρώνεται και το “έως αν θω τους εχθρούς σου υποκάτω των ποδών σου…”
Εύχεσθε, προσεύχεσθε να μας δώσει ο Θεός ευκαιρία να αλλάξουμε ρώτα στην ζωή την δική μας και του έθνους μας ΑΜΗΝ