Ανοιχτή επιστολή προς τους εν Χριστώ αδελφούς και συμπατριώτες μου για συσπείρωση και συνειδητό αγώνα εντός Εκκλησίας ενόψη της εορτής των Αγ. Πάντων
Aγαπητοί εν Χριστώ αδερφοί θαρσείτε, χαίρετε, και είναι στα αλήθεια δύσκολο να χαίρεται κάποιος με όλα αυτά που συμβοίνουν στις μέρες μας αλλά με τον Χριστό και τους Αγίους μαζί και όλοι μαζί ενωμένοι στο σώμα του Χριστού αυτό είναι δυνατό να συμβαίνει και ας αντλήσουμε θάρρος απ’αυτό.
Σας γράφω για αυτό που συνειδητοποιώ ότι έχουμε ανάγκη και καθήκον να πράξουμε ως συνειδητά μέλη της Εκκλησίας του Χριστού αλλά και ταυτόχρονα ως υπεύθυνοι πολίτες στην κοινωνία που ζούμε. Ας μην τολμήσει κανείς να διαχωρίσει αυτά, γιατί από την φύση τους είναι αλληλένδετα. Η Ορθοδοξία, το ορθόδοξο δόγμα και ο ορθόδοξος τρόπος να βιώνει κάποιος την Αλήθεια στην Εκκλησία μας σημαίνει αυτομάτως ορθοπραξία. Πράττουμε ορθά όταν συμμετέχουμε υπεύθυνα στην ζωή της Εκκλησίας, όταν δεν παρακολουθούμε αλλά γινόμαστε συλλειτουργοί στα μυστήρια και στις ακολουθίες, αλλά κυρίως όταν κατορθώνουμε να γίνουμε φορείς της αγιαστικής χάρης και την μεταδίδουμε στους γύρω μας. Όταν αυτό που βιώνουμε ως Χριστιανοί καθρεπτίζεται στην ζωή μας, μέσα στις οικογένειές μας, μέσα στην εργασία μας, μέσα στην κοινωνία μας.
Ποια είναι λοιπόν η ρίζα του προβλήματος για την διάλυση που επιχειρείται στις μέρες μας και στον χώρο της Εκκλησίας και στην Ελλάδα; Πιστεύω ότι είναι η ανεύθυνη, εγωιστική στάση που δείχνουμε και ως μέλη της Εκκλησίας και ως πολίτες του κράτους μας. Και είναι ανεύθυνη και εγωιστική γιατί αφού πρόχειρα εκλέξουμε αυτούς που διακαώς επιθυμούν να κυβερνήσουν ή να ποιμάνουν κατεξουσιάζοντας τον λαό αποσυρόμαστε και κλεινόμαστε πάλι ο καθένας στο καβούκι του κοιτάζοντας τα μικροσυμφέροντά μας. Αυτό είναι όμως φοβερά επιζήμιο για το κοινωνικό σύνολο και φυσικά για τον καθένα από εμάς γιατί αποφασίζουν είτε οι πολιτικοί άρχοντες, είτε οι εκκλησιαστικοί ηγέτες για εξαιρετικά σημαντικά θέματα ερήμην μας. Τέτοια θέματα είναι, η εθνική κυριαρχία, το Μακεδονικό ζήτημα, γενικά οι παραχωρήσεις που κάνει η εκάστοτε κυβέρνηση εις βάρος μας δίχως όριο, η υγεία, ο έλεγχος και η παρακολούθηση σε ατομικό επίπεδο, η παγκοσμιοποίηση, το πνεύμα της εκκοσμίκευσης, η αντικανονική αναγνώριση Εκκλησιών ή αμετανοήτων σχισματικών και αιρετικών, η προσπάθεια αλλοίωσης δογμάτων και βασικών θεμελίων της πίστεώς μας.
Είναι ανεύθυνη η στάση μας διότι είναι βολικό να τα αφήνουμε όλα στους ειδικούς ή στους εκλεγμένους και εμείς να κοιμόμαστε. Ασκείται έλεγχος; Υπάρχουν αρμόδια όργανα που μπορούν να επιτελέσουν αυτό το έργο ανεξάρτητα; Εμείς πως μπορούμε να συμμετέχουμε σε κάποιες επιτροπές, τι είδους επιτροπές; Η γνώμη μας ακούγεται, προσμετράται;
Είσαστε ικανοποιημένοι από το πόσο ανεξάρτητες και διακριτές είναι σήμερα η δικαστική, η νομοθετική και η εκτελεστική εξουσία; Αλλά ας μην πάμε τόσο ψηλά. Τι ισχύ έχουν αποφάσεις που λαμβάνονται σε επίπεδο δήμων και κοινοτήτων; Πως αυτοί δραστηριοποιούνται ή ενεργούν στα εθνικά μας θέματα ή σε κρίσημα ζητήματα; Μήπως και εκεί δεν εκλέγονται οι πάντες με καθαρά κομματικά κριτήρια; Η ίδια διάβρωση υπάρχει και στην Εκκλησιαστική δομή και οργάνωση. Είναι φυσικό επακόλουθο, ο κλήρος (εκλεγμένοι) είναι και αυτοί άνθρωποι με τις αδυναμίες τους, κατά τον λαό και οι άρχοντες.
Υπάρχει λύση για όλα αυτά σε πρακτικό επίπεδο; Τι μπορούμε να κάνουμε ως απλοί πολίτες και κυρίως ως ζωντανά μέλη της Εκκλησίας του Χριστού; Καταρχήν προσευχή για να μην εισέλθουμε εις πειρασμόν, προσευχή για αυτούς που ηγούνται να συνειδητοποιήσουν την κρισημότητα της κατάστασης και να πάρουν αποφάσεις συλλογικά και προσευχή για να φωτίσει ο Θεός από την θέση που βρίσκεται ο καθένας τι να πράξει κατά το μέτρο των δυνατοτήτων του.
Στις ενορίες ενεργοποίηση σε ομάδες και συζήτηση των σοβαρών εκκλησιαστικών και κοινονικοπολιτικών θεμάτων που ανακύπτουν με τους πρεσβυτέρους. Να γνωμοδοτεί η κάθε ενορία προς τον επίσκοπο και να καταθέτει εγγράφως την γνώμη της με παρρησία ειδικά όταν υπάρχει διαφωνία ή διαφοροποίηση από την θέση που παίρνει ο επίσκοπος.
Ειδικά για τα μέλη της Εκκλησίας μας που είναι εκλεγμένοι ή διορισμένοι σε πανεπιστημιακά ιδρύματα, σε σχολές, σε σχολεία, σε συλλόγους, σε δήμους, σε κοινότητες, στην βουλή, στα σώματα ασφαλείας, στον στρατό, οπουδήποτε και αν αυτοί βρίσκονται να συσπειρώνονται σε ενοριακό ή και μητροπολιτικό επίπεδο. Να καταθέτουν τον προβληματισμό τους, την μετάνοιά τους στους πρεσβυτέρους, να συμβουλεύονται άξιους κληρικούς, και να ομολογούν με παρρησία την αντίθεσή τους στα άνομα σχέδια που διενεργούνται.
Ακόμα συσπειρώσεις μπορούν να γίνονται και σε επίπεδο συλλόγων, επαγγελματικών φορέων αρκεί να υπάρχει ζωντανός ο σύνδεσμος με την Εκκλησία, με τον Χριστό, ώστε να μη δρουν αποσπασματικά και καθαρά με εθνικά μόνο κριτήρια αλλά να υπάρχει και η ανάλογη πνευματική καθοδήγηση ώστε να αποφευχθεί η ένταση, η πόλωση και η χειραγώγηση. Αναζητήστε άξιους ποιμένες της Εκκλησίας μας, ακόμα και ζωντανά μέλη που συμμετέχουν τακτικά στα μυστήρια για να σας βοηθήσουν.
Ακόμη συσπείρωση χρειάζεται να επιτευχθεί και στο επίπεδο του διαδικτύου. Πάλι η Εκκλησία συλλογικά χρειάζεται να πρωτοστατήσει. Η κάθε μητρόπολη να αναρτήσει τις αποφάσεις που παίρνει, η κάθε ενορία επίσης μπορεί να δημοσιοποιεί την γνώμη της. Ακόμη να υπάρχει έλεγχος προς αποφυγή κακόβουλων και κακοδόξων διαδικτυακών τόπων αλλά και ανάδειξη αυτών που είναι απαραίτητο να επισκέπτονται οι πιστοί για να ενημερώνονται με ασφάλεια και με κριτήριο την Αλήθεια.
Ξεκίνησα να σας γράφω με την παραδοχή ότι Εκκλησία και πολιτεία είναι ένα και το αυτό. Όχι όπως κατάντησαν την σχέση αυτή οι διοικούντες, αλλά ως ζωντανή σχέση του Χριστού με τα μέλη του και “ἵνα πάντες ἓν ὦσιν”. Εκκλησία δεν είναι ο ναός με έναν παπά να τελεί “μόνος” του λειτουργία και οι άλλοι να παρακολουθούνε. Πολιτεία δεν είναι η βουλή με τους βουλευτές να αποφασίζουν και να διατάσουν τι θα γίνει. Εκκλησια και πολιτεία είμαστε όλοι εμείς ως υπεύθυνοι πολίτες και ζωντανά μέλη. Ας μην έχουμε αυταπάτες, ο Χριστός δεν επεμβαίνει αν δεν δει πρώτα μετάνοια, θέληση να αλλάξουμε. Ας σπεύσουμε πριν να είναι αργά για τον καθένα από εμάς και ας προλάβουμε πριν γίνουν όλα τα παθήματα μαθήματα.
Αδιαμφισβήτητα οι καιροί για την Εκκλησία και για την χώρα μας ιδιαίτερα είναι πολύ δύσκολοι. Εχθροί και προβατόσχυμοι λύκοι υπάρχουν και εντός και εκτός. Η σωστή και υπεύθυνη στάση του καθενός εξ’ημών αλλά κυρίως η σωστή στάση σε συλλογικό επίπεδο παραμένοντας ακλόνητοι στις πατρογονικές αξίες και στην πίστη που παραλάβαμε από τους προγόνους μας, από τους Αγίους από τον ίδιο τον Χριστό δεν είναι πια αυτονόητη. Είναι το ζητούμενο και το ποθούμενο προκειμένου να επιτευχθεί η πολυπόθητη ενότητα στο πρόσωπο του σωτήρος ημών Ιησού Χριστού.
Στώμεν Καλώς
Δια πρεσβειών των αποστόλων Βαρθολομαίου και Βαρνάβα και του ομολογητή και ιατρού των σωμάτων και ψυχών ημών Αγ. Λουκά αρχιεπισκόπου Συμφερουπόλεως και Κριμαίας Κύριε Ελέησον
Αθανάσιος Ι. Χατζής
Σχολιασμός
01: 2020-06-11 09:36:22
Σχόλιο στο Facebook: 10223090114309789_10223090369916179 Ουδείς αλάθητος, παρακαλώ πολύ αν υπέπεσα σε κάποιο ατόπημα συγχωρέστε με ή και διορθώστε με. Δεν κινήθηκα να γράψω με οποιαδήποτε υποβόσκουσα φιλοδοξία ή συμφέρον αλλά από επιθυμία να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις και τον προβληματισμό μου και αυτό κατέθεσα δημοσίως ενώπιον της Εκκλησιας και του Χριστού.