Eίναι ώρα για να πάνε τα παιδιά στο σχολείο, όχι αυτό που μάθαμε εμείς ως παιδιά, αλλά ένα σχολείο μπαμπούλας. Προσέξτε από ποια είσοδο θα μπείτε, μην πλησιάζετε πολύ ο ένας στον άλλο, κρατάτε αποστάσεις. Λυπάμαι δεν μπορείς να είσαι με όλα τα παιδιά στην τάξη σου, ακόμα και με τις φίλες σου γιατί χωρίστηκαν σε ομάδες. Λυπάμαι δεν μπορείς να έρχεσαι κάθε μέρα σχολείο ότι κάνουμε είναι για το καλό σου, το καταλαβαίνεις, για το καλό σου. Να λες ευχαριστώ που δεν είσαι ακόμα πίσω από την οθόνη του Η/Υ. Άντεξες και σε αυτή την δοκιμασία; Μπράβο, θα συνεχίσουμε το πείραμα στον επόμενο ιό. Να συνηθήσεις να είσαι κλεισμένος μέσα στο σπίτι, όχι δραστηριότητες, όχι παιχνίδι στην φύση, πάρε την ταμπλέτα και παίξε, εκεί, συνέχεια εκεί παιδί μου, όλη η ζωή σου μέσα σε ένα κουτί κλεισμένη.
Περπατώ στον δρόμο, τα περήφανα γηρατειά φασκιομένα, ο φόβος καλυμμένος πίσω από την μάσκα. Κάποτε ίσως και να σου μιλούσαν αν σε γνώριζαν, τώρα σκυμμένο το κεφάλι προχωρούν για το supermarket για να τους προυπαντήσουν οι μασκοφόροι υπάλληλοι. Δεν πιστεύω να φοβάστε; Θα περάσει, περιμένετε θα’ρθει ο επόμενος COVID εν τω μεταξύ να μάθετε να ζείτε παρέα με τον φόβο και τον τρόμο.
Φτάνω στο μετρό, πρώτη φορά μετά την επιβολή των μέτρων. Έχω μια μάσκα στην τσέπη στο πουκάμισο σαν μπουτονιέρα με λουλούδι, αλλά δεν την φοράω. Κατεβαίνω τις σκάλες, άλλος κόσμος, μασκοφορεμένος κόσμος. Εμείς οι άνθρωποι είχαμε συνηθίσει να φοράμε άλλες μάσκες, όταν βγαίναμε από το σπίτι μας για να συναντήσουμε άλλους, στις συναλλαγές μας, μάσκες υποκρισίας. Είμαστε όμως προοδευμένοι και σαφώς εξυπνότεροι από τις προηγούμενες γεννεές, εμείς είμαστε η γεννιά της μάσκας με βούλα, με σφραγίδα.
Δεν θα την φορέσω, νοιώθω όμως τα βλέματα όλων στραμμένα απάνω μου, μάλλον είμαι από άλλο κόσμο, κάνω πως δεν καταλαβαίνω. Κάθησα σε κάθισμα χωρίς απαγορευτικό, τα μισά καθίσματα υποχρεωτικά κενά. Μάλλον στο μετρό επιτρέπεται το πείραμα και κοστίζει λίγο. Εαν το κάνεις στις αεροπορικές γραμμές δεν συμφέρει. Σε λίγες στάσεις το μετρό γέμισε ασφυκτικά, ο ένας δίπλα στον άλλον, αλλά τα καθίσματα παραμένουν κενά, αυτός ο ιός του ανθρώπου και όχι ο Υιός του ανθρώπου μεταδίδεται πολύ περίεργα.
Οι παραβάτες του νόμου τιμωρούνται αυστηρά, είναι για το καλό μας άλλωστε, όλα για το καλό μας. Μην ξεχαστείς και δεν βάλεις την μάσκα σου, η φωνή από το μεγάφωνο στο υπενθυμίζει σε τακτά χρονικά διαστήματα. Ζούμε στην Οργουελιανή εποχή του 2020. Έχεις ήδη ένα κόμπο στο λαιμό, νοιώθεις να πνίγεσαι από αυτή την επιβολή των μέτρων. Λίγο άερα, λίγο αέρα να αναπνεύσω ελεύθερος. Ευτυχώς είναι η στάση μου να κατέβω και πάω όσο πιο γρήγορα γίνεται στην έξοδο να βγω από την φάκα με τα μασκοφορεμένα ποντίκια.
Συνεχίζεται…