H γενιά των πατεράδων και των παππούδων μας είχε σοβαρές ελλείψεις και σε τρόφιμα, και σε φάρμακα και σε γιατρούς και σε νοσοκομεία. Τότε στις δύσκολες συνθήκες διαβίωσης ένα πράγμα δεν έλειπε η πίστη στον Θεό. Θα έλεγα μάλιστα ότι ήταν ότι πιο πολύτιμο είχαν και περίσσευε και ενίσχυε με αυτήν ο ένας τον άλλο.
Σήμερα έχουμε για να φάμε, για να πιούμε, για να ντυθούμε, για να σπουδάσουν τα παιδιά, για να διασκεδάσουμε, για να πάμε στους γιατρούς αν αρρωστήσουμε, στο νοσοκομείο για να γίνουμε καλά, έχουμε και για να ασφαλίσουμε την ίδια μας την ζωή και τα πράγματά μας μην και τα χάσουμε. Έχουμε, έχουμε, έχουμε και τι δεν έχουμε…
Τελικά τίποτα δεν έχουμε… για να γεμίσουμε το κενό στην καρδιά μας. Ενώ εκείνοι τότε μηδὲν ἔχοντες καὶ πάντα κατέχοντες.
«Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ πίστις τήν Οἰκουμένην ἐστήριξεν». Συνοδικό της Ζ’ Οικουμενικής Συνόδου: