Πρώτη φορά συμμετοχή στα 10km και η προπόνησή μου σταμάτησε πριν από 5 μήνες. Αλλά ο sponsor (ΩΚΚ) και η αγαπημένη σύζυγος με είχε ήδη γράψει οπότε δεν ήθελα να τους απογοητεύσω, έτσι πήγα χύμα στο κύμα.
Πέφτει η μπιστολιά και ξεκινάει το τελευταίο “κύμα” (block) και εκεί προς το τέλος να’μαι και εγώ. Όμως βλέπω ότι όλοι αρχίζουν να τρέχουν. Αμάν τώρα τι κάνουμε… άσε λέω δεν μας παίρνει οπότε αρχίζω αργό βάδην. Με περνάνε όλοι, μικροί μεγάλοι, γυναίκες, άνδρες και ανάπηροι με τα αμαξίδια !!! Τελευταίος εγώ με τις μηχανές τις αστυνομίας να μου κάνουν παρέα από πίσω στην Πανεπιστημίου. Τους χαιρέτησα ευγενικά και τους ευχαρίστησα για την συνοδεία, μετά πιο κάτω βαρέθηκαν και έφυγαν και αυτοί.
Τώρα άρχισαν τα δύσκολα, στροφή και η κατηφόρα έγινε ανηφόρα στην Ακαδημίας με κατεύθυνση για Βουλή. Τελευταίος, κοίταζα να δω τον επόμενο κάπου εκεί 200μ-300μ. Να ο στόχος μου θα περάσω τον προτελευταίο, χε, χε, χε όπως και έγινε. Τώρα το βάδην έγινε πιο γρήγορο και να στο πρώτο χλμ οι διοργανωτές να μας εμψυχώνουν, πάμε, ωραία, μπράβο, χειροκροτήματα. Ευχαριστώ παιδιά, ευχαριστώ ;-)
Η αλήθεια είναι ότι το χρειάζεσαι αυτό, έτσι δυνάμωσα και άλλο το βάδην, πέρασα και έναν, δύο ακόμα και κάπου εκεί στην Ηρώδου Αττικού πηγαίνοντας για Κηφισίας ακούω, χειροκροτήματα να πέφτουν βροχή και κόσμος. Τι να δω είχαν ήδη φτάσει οι πρώτοι από την άλλη πλευρά του δρόμου και πηγαίνανε για τερματισμό. Α καλά… εγώ γελούσα, άντε λέω μια μικρή διαφορά μας χωρίζει και πραγματικά να έτσι κάνεις τσουπ και περνάς την λωρίδα για τερματισμό, χα, χα, χα…
Παρόλα αυτά το χειροκρότημα και ο κόσμος μου έφτιαξε περισσότερο την διάθεση για μεγαλύτερη προσπάθεια, έτσι βάζω τα δυνατά μου και να το πρώτο “milestone” στα 3km. Εκεί είχαν στήσει γλέντι κανονικό με μουσική και cheer leaders στον δρόμο να χορεύουν. Πλησιάζω με τρέξιμο και σταματώ, σηκώνω τα χέρια ψηλά και τους λέω. Αυτό ήταν, τερμάτησα ; Όχι μου λένε προχώρα, καλά πας… ;-)
Προχώρησα, τώρα πια έκανα βάδην γρήγορο και ο ρυθμός, μαζί με την ψυχολογία μου ανέβηκε και άλλο. Κάποια στιγμή χωρίς να το καταλάβω πρέπει να έφτασα τα 5km και μετά άρχισε η κατηφόρα. Και άλλη τονωτική ένεση και τώρα το βάδην πλησίαζε το τρέξιμο. Φτάνω κοντά στα 7km και μιλώντας με συναθλητές μου καταλαβαίνω ότι έχει και όριο η μέτρηση και ίσα που θα την προλάβουμε. Αυτό ήταν δεν άργησα να μετατρέψω το βάδην σε τρέξιμο, κάτι μέσα μου με έσπρωχνε να τρέξω, δεν το πίστευα ότι έτρεχα. Θέλεις οι εθελοντές που συνέχιζαν να μας παροτρύνουν, θέλεις ότι πλησίαζα το τέρμα και με είχε πάρει η κατηφόρα, δεν ξέρω και εγώ. Ήταν μια τρέλα, γιατί έτρεχα ασταμάτητα χωρίς να κουράζομαι. Υπό άλλες συνθήκες θα τα είχα φτύσει στο 1km.
Και έτσι τρέχοντας και κατηφορίζοντας πιάνω την τελική ευθεία στην Ηρώδου Αττικού, ο κόσμος να μας χειροκροτεί, εγώ να τους λέω ο πρώτος έχει τελειώσει εδώ και ώρα, χα, χα ,χα. Εκεί προς το τέλος ακούω κάποιον να δίνει κουράγιο σε μια γυναίκα για να τερματίσει, τρέχει εκείνη, τρέχω και εγώ ακόμα περισσότερο και μπαίνω στο στάδιο. Ε και η τρέλα μου συνεχίζεται σπριντάροντας με όσες δυνάμεις μου έχουν απομείνει. Τερματίζω και ρωτάω κάποιον δίπλα μου, αυτή ήταν η γραμμή τερματισμού ;
Αποτελέσματα 127ος από το τέλος ;-) σε 1h και 32m ατομικό ρεκόρ ;-) Επίσης 3ος από το τέλος στην κατηγορία ανδρών 50-54 ετών. Ο καλύτερος πενηντάρης βγήκε 10ος παρακαλώ, στην κατάταξη του αγώνα, με χρόνο 34min 47sec.
Σας τα έγραψα για να σας πω ότι αν δεν το έχετε κάνει είναι μια μοναδική εμπειρία και ευκαιρία για άθληση. Χαίρομαι που τόσοι συμπολίτες μου επιλέγουν να τρέξουν αντί να κάτσουν στον καναπέ να δούνε τηλεόραση…Και σ’άλλα τέτοια με υγεία !
Σχολιασμός
01: 2019-11-10 17:51:20
Σχόλιο στο Facebook: 10220854012288636_10220854054089681 Σήμερα έτρεξε και η Παναγιώτα, με βροχή, μπράβο κορίτσι μου που τα κατάφερες υπό τέτοιες δύσκολες συνθήκες… :-)