Προσέχετε την στιγμή, κάθε στιγμή! Μία στιγμή, μία καημένη στιγμή, την οποία δεν την προσέχουμε, και μπορούμε να χάσουμε τη σωτηρία μας. Μία στιγμή είναι πολύ σημαντική αν ξέρεις πώς να την ζείς. Αν ζείς το παρόν, διορθώνεις το παρελθόν και κερδίζεις το μέλλον. Μη σκέφτεσαι τι θα γίνει! Αφήσετε το μέλλον να λύσει μόνο του τα προβλήματά του. Εσείς ζείτε σωστά αυτή την στιγμή και αφήστε στα χέρια του Θεού την ζωή σας https://www.pemptousia.gr/2015/02/p-arsenios-papatsiok-i-viosi-tis-eoniotitas/
Ο κόσμος με ρωτάει να του πω έναν λόγο και τους λέω:«Να ξέρεις να πεθαίνεις και να ανασταίνεσαι κάθε μέρα» https://proskynitis.blogspot.com/2010/10/96.html
π. Αρσένιος Παπατσιόκ 15 Αυγούστου 1914
Σχολιασμός
01: 2019-07-23 07:17:05
Σχόλιο στο Facebook: 10219889350252688_10219889372213237 Το παραπάνω απόσπασμα είναι βιωματική εμπειρία ενός αγίου ανθρώπου που υπέφερε πολλά για τον Χριστό και τον συνάνθρωπο. Είναι μια αληθινή μαρτυρία και ομολογία πίστεως γι’αυτό και αξίζει να την προσέξουμε. Δίνει επίσης και την αληθινή ερμηνεία του “ζω την κάθε στιγμή” σε αντίθεση με την κοσμική θεώρηση του “φάγωμεν, πίωμεν, αὔριο γὰρ ἀποθνήσκωμεν” - Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν με…
02: 2019-07-23 08:03:39
Σχόλιο στο Facebook: 10219889350252688_10219889508336640 Τι εκάνατε τον ελεύθερο χρόνο σας;
π. Αρσένιος Παπατσιόκ: Κάθε ημέρα επαναλάμβανα στην μνήμη μου στιγμές από την Θεία Λειτουργία. Είχα μια κανάτα νερό και 300 γραμμάρια ψωμί από κριθάρι. Θεωρούσα την κανάτα για Άγιο Ποτήριο και περνούσα απ’ όλες τις στιγμές της θείας Λειτουργίας. Κατόπιν κοινωνούσα μ’ αυτό το ψωμί τους άλλους κρατουμένους και τους έλεγα: Δεν μπορώ να σας ειπώ τι είναι η Θεία Κοινωνία, επειδή δεν έχω εδώ τα απαραίτητα στοιχεία να την τελέσω, αλλά συμβολικά σας δίνω αυτό το ψωμί, που το θεωρώ ανώτερο και απ’ αυτό το απλό αντίδωρο. Πολλοί κρατούμενοι εζητούσαν να εξομολογηθούν επειδή δεν ήξεραν εάν θα ζουν μέχρι την επόμενη ημέρα. Μ’ αυτά τα συμβολικά εϊδη τους κοινωνούσα ως μελλοθανάτους και τους έλεγα: «Αύριο το πρωί να μείνετε στο τάδε μέρος και εκεί να ενθυμηθήτε τις αμαρτίες σας». Και όταν ετελείωνα μ’ αυτό τον τρόπο, ας πούμε, την θεία Λειτουργία, εδιάβαζα σ’ όλους και την συγχωρητική ευχή. Όμως με μία προϋπόθεσι: Εάν συναντούσαν κάποιον ιερέα, να εξομολογηθούν όλα από την αρχή. Εάν όχι, εθεωρούσα έγκυρη την εξομολόγηση που τους είχα κάνει εγώ, χωρίς βέβαια να σταθούν μπροστά μου και να εξομολογηθούν, αλλά μόνο να ενθυμούνται νοερώς και τρόπον τινά νοερώς να μου τα λέγουν. Το έργο αυτό συνέβαινε πολύ συχνά.