Αποσπάσματα από το άρθρο του στο thepressproject.gr
Στις 11 Μαρτίου 2006, ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς πέθανε στις φυλακές της Χάγης. Προηγουμένως είχε καταγγείλει τους δεσμοφύλακές του ότι τον οδηγούσαν στο θάνατο, αρνούμενοι να του παράσχουν την αναγκαία ιατροφαρμακευτική αγωγή για τα καρδιακά προβλήματα που αντιμετώπιζε.
Δέκα χρόνια αργότερα, πριν από ένα περίπου μήνα, ο Μιλόσεβιτς… αθωώθηκε. Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης τον απάλλαξε – μετά θάνατο – από την κατηγορία για την υποτιθέμενη συνενοχή του Βελιγραδίου στη σφαγή 8.000 Βοσνίων μουσουλμάνων στη Σρεμπρένιτσα, τον Ιούλιο του 1995.
Φυσικά η είδηση της αθώωσης του Μιλόσεβιτς πέρασε στα «ψιλά». Τα βαποράκια του ΝΑΤΟ, που μετά έγιναν βαποράκια του ΔΝΤ, όσοι τότε έγραφαν λιβέλους διεκδικώντας ρόλο νεκροθάφτη στο γουέστερν της Νέας Τάξης, όσοι ελεεινολογούσαν πάνω στο φέρετρο του Μιλόσεβιτς, τα «κοράκια» και οι «αντικειμενικοί» αναλυτές, τα αθύρματα που εκτόξευαν μύδρους κατά του «χασάπη» με ταυτόχρονους επαίνους για την… κακομοίρα τη Δύση που ήθελε (!) αλλά «δεν κατάφερε να αποτρέψει τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας» (!), δεν ψέλλισαν λέξη.
Θα σταθούμε στην Ιστορία. Και η ιστορία λέει ότι ο Μιλόσεβιτς αρνήθηκε να υπογράψει την κατοχή της χώρας του από το ΝΑΤΟ. Αυτό έγινε το 1999 στο Ραμπουγέ, δυο μήνες πριν τους βομβαρδισμούς. Η κατάπτυστη συμφωνία (άρθρο 8), που ζητούσε η Ολμπράιτ, προέβλεπε ότι: Το προσωπικό του ΝΑΤΟ θα απολαμβάνει, μαζί με τα οχήματα, σκάφη, αεροσκάφη και υλικά του, ελεύθερη και απεριόριστη διάβαση και ανεμπόδιστη πρόσβαση σε όλη την ομοσπονδιακή δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας, περιλαμβανομένου του εναέριου χώρου και των χωρικών υδάτων. Αυτό θα περιλαμβάνει (αλλά δεν περιορίζεται σε αυτά) τα δικαιώματα σε στρατοπέδευση, γυμνάσια, καταυλισμούς και χρήση οποιασδήποτε περιοχής ή διευκολύνσεων, όπως απαιτείται, για υποστήριξη, εκπαίδευση και επιχειρήσεις. Γι’ αυτό έγινε η εισβολή του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία. Όχι γιατί ο Μιλόσεβιτς ήταν «χασάπης» ή «Χίτλερ» κατά τους διώκτες του, αλλά επειδή αρνήθηκε να υπογράψει κάτι αντίστοιχο με αυτό που ζητούσε ο Μουσολίνι από τον ελληνικό λαό το 1940.
Και συ πρόστυχη πένα και ψοφίμι, του βούρκου λιβανίζετε την μπόχα - Κώστας Βάρναλης
Σχολιασμός
Αν υπάρχουν ιστορικές ανακρίβειες, στα όσα αναφέρει ο συγγραφέας του άρθρου, ας μας ενημερώσει κάποιος ειδικός σε θέματα γεοστρατηγικής πολιτικής. Αυτά ειδικά ας τα λάβουν σοβαρά υπόψη τους οι δικοί μας στρατιωτικοί είτε εν ενεργεία, είτε στο περιθώριο, καλά για τους πολιτικούς δεν το συζητώ καν άστο καλύτερα. Και ας ξεκαθαρίσουμε κάτι παρακαλώ, δεν υπάρχουν σύμμαχοι, υπάρχουν συμφέροντα και κυρίως συμβαβισμοί, ορισμένοι εκ των οποίων είναι εντελώς απάνθρωποι και επαίσχυντοι! Προς το παρόν με τέτοιους πορευόμαστε…
01: 2016-09-20 10:15:17
Σχόλιο στο Facebook: 10210971587354189_10210972084406615 Ειδικά για αυτούς που αμφιβάλουν για τα ιστορικά ντοκουμέντα, δεν μπαίνω σε σχολιασμό και κριτική χαμηλού επιπέδου, ας τους θυμίσω οτι το στη Σύνοδο Κορυφής της Ουάσιγκτον που έγινε τον Απρίλη του 1999 έγινε επικύρωση του «νέου δόγματος» του ΝΑΤΟ και ακολούθησε για πρώτη φορά στην ιστορία του ο ρόλος του ως παγκόσμιος χωροφύλακας στα εσωτερικά θέματα μιας χώρας. Παρενέβη το ΝΑΤΟ με καταστροφικές συνέπειες, πολύ μεγαλύτερες από ότι θα είχε μια οποιαδήποτε άλλη λύση έστω και με βία. Γιατί άραγε αυτοί εμφανίστηκαν ως οι υπέρτατοι δικαστές, κριτές και νομοδιδάσκαλοι στα άλλα κράτη, αυτοί που επιβάλλουν δια της βίας στους άλλους λαούς την παγκόσμια τάξη πραγμάτων ;