Ο Σπύρος Γιαννιώτης έκανε όλη την Ελλάδα να ανατριχιάσει και ο Βασίλης Σκουντής γράφει για τον αθλητή, που ξεφτίλισε ακόμη και την κρητικιά προσταγή του Καζαντζάκη
Αποσπάσματα από το άρθρο
<< Το δε μετάλλιο του νομίζω πως είναι από άλλο… ανέκδοτο: δεν είναι ούτε ασημένιο, ούτε χρυσό (στην καρδιά μας, σύμφωνα με το παλιό κλισέ), ούτε πλατινένιο, που σημαίνει πως ξεπερνάει και το χρυσό. Είναι το κάτι άλλο!
Είναι ένα μετάλλιο βουτηγμένο στο αλμυρό νερό της Κοπακαμπάνα, προϊόν μιας μοναδικής υπέρβασης, που μονάχα αυτός θα μπορούσε να τη διαπράξει, ως τέλειο έγκλημα!
Είναι ένα μετάλλιο, που προτού το φορέσει στο λαιμό του και το χαϊδέψει με τρυφεράδα, το είδε να βρέχεται από τον ιδρώτα μιας ολόκληρης ζωής στις πισίνες, στις θάλασσες, στα ποτάμια και στις λίμνες…
Είναι ένα μετάλλιο, που έγινε μούσκεμα πριν από τέσσερα χρόνια στο Χάιντ Παρκ, όταν του ξέφυγε (το χάλκινο) την τελευταία στιγμή και ξέσπασε σε λυγμούς…
Αυτό το μετάλλιο-το λέω και το εννοώ-είναι μια κατηγορία μόνο του, ανάμεσα στα 119 που έχει κατακτήσει η Ελλάδα εδώ και 120 χρόνια…
Αυτό το μετάλλιο (σκέπτομαι τώρα εάν πρέπει να γράψω τη λέξη, αλλά την μπουμπουνίζω κι ο θεός να με συχωρέσει) είναι το πιο αρχ…άτο που θα κοσμεί την ελληνική αθλητική πινακοθήκη εις τους αιώνας των αιώνων!
Λίγα λεπτά μετά την απονομή του έστειλα το εξής μήνυμα στο κινητό τηλέφωνο του: “Σε ευγνωμονώ για τη χαρά, για τη συγκίνηση, για την υπερηφάνεια και για την ανατριχίλα. Σε ευγνωμονώ εξ ονόματος ενός ολόκληρου λαού για ένα όνειρο που το έκανες πραγματικότητα και το μοιράστηκες μαζί μας. Σε ευγνωμονώ γιατί μας δίδαξες με τον πιο συγκλονιστικό τρόπο πως είναι να πέφτεις και να σηκώνεσαι ξανά”.
…
Αυτό που πέτυχε χθες το μεσημέρι ο Γιαννιώτης ξεπερνάει τη λογική, ίσως και τη φαντασία: τη δική μας λογική και τη δική μας φαντασία, διότι τα δικά του μέτρα εκτείνονται σε άλλες σφαίρες από τις ημέτερες.
Ο άθλος του ξεπερνάει το βάθρο και το μέταλλο ξεπερνάει το μετάλλιο. Στο (προαποφασισμένο και δεδηλωμένο) κύκνειο άσμα του ο Σπυρέτος έδωσε έναν αγώνα, που ήταν ο έσχατος, αλλά και ο υπέρτατος της καριέρας του: έναν αγώνα στον οποίο δεν κατέθεσε μόνο το ταλέντο και την επιθυμία του, αλλά και τον μόχθο, τον ιδρώτα, τα δάκρυα και το αίμα του, όπως είχε πει ο Γουίνστον Τσόρτσιλ, στις 13 Μαίου του 1940, κατά τον ιστορικό λόγο που εκφώνησε στη Βουλή των Κοινοτήτων του αγγλικού κοινοβουλίου.
Κατέθεσε επίσης το όνειρο, το όραμα, τον πόνο, τον πόθο, την αφοσίωση, τη στοχοπροσήλωση, την αυταπάρνηση, τις θυσίες, τους καημούς, την παλικαριά, τη μεγάλη καρδιά, την παλικαριά, την τρέλα, του, ακόμη και το… σιφίλιασμα του, όπως είχε πει ο ίδιος μετά τον θρίαμβο του στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2013 στη Βαρκελώνη.
Κατέθεσε,κοντολογίς, όλες αυτές τις αξίες, τις αρετές και τις αρχές, που (τολμώ να γράψω ότι) όλοι θα θέλαμε να μεταλαμπαδεύσουμε και να κληροδοτήσουμε στα παιδιά μας για να γίνουν σαν τον Γιαννιώτη. >>
Βασίλης Σκουντής
Σχολιασμός
01: 2016-08-18 23:25:11
Σχόλιο στο Facebook: 10210634573009041_10210634731252997 Ανεκδιήγητη η γεμάτη πάθος αφήγηση του Βασίλη Σκουντή για τον Ολυμπιονίκη φίλο του. Αρκέστηκα να αναρτήσω αποσπάσματα που μου άρεσαν ιδιαίτερα, αλλά αξίζει να διαβάσει κανείς το άρθρο του από την αρχή ως το τέλος !