Πάντα θα υπάρχει κάποιος που όταν του δοθούν τα κίνητρα απλώνει το χέρι του και ανοίγει μια κερκόπορτα…προς την καταστροφή. Προς το ολοκαύτωμα. Εκείνον που πέφτει σε κάποια πύλη του Αγίου ρωμανού ή σε κάποια πύλη ενός ναού, η ιστορία τον γράφει στο βιβλίο της αθανασίας. Της αιωνιότητας. Αλίμονο όμως στον λαό και στο Έθνος που χάνει για πάντα Εκείνον που έπεσε στην πύλη του Αγίου Ρωμανού στην Κωνσταντινούπολη ή Εκείνον που έπεσε στην πύλη του Ναού του Αγίου Σπυρίδωνος στο Ναύπλιο. Τότε αρχίζει γι’ αυτόν τον λαό και γι’ αυτό το έθνος μια μακρά πορεία μέσα στη νύκτα. Μια μακρά πορεία μοναξιάς. Σε κάποια απόμερη γωνιά του δρόμου κάποιος δειλός Metternich, ή Batrurst, ή Wellington, θα προσπαθει να γελάσει με ένα σαρδόνιο τρόπο. Και δίπλα του, εκείνος που άπλωσε το χέρι του και άνοιξε την κερκόπορτα της Εθνικής συμφοράς, θα στέκει διχασμένος. Το σαρδόνιο γέλιο των εχθρών της πατρίδας του, θα αδυνατεί να κατασιγάσει τις σπαρακτικές κραυγές του πόνου ενός λαού, που έχασε για πάντα το φως της ελπίδας. Στην επί χιλιετίες πορεία της Ελλάδος προς το πεπρωμένο της, όλοι οι δρόμοι που οδηγούν σ’ αυτήν, και από τα τέσσερα σημείο του ορίζοντος, συχνά της φέρνουν κάποιους εξωγενείς παράγοντες που καιροφυλακτούν στις πύλες των συνόρων της, με την ελπίδα ότι κάποιο χέρι από τη μέσα μεριά θα απλωθεί και θα ανοίξει μια κερκόπορτα. Και σήμερα είναι τόσοι πολλοί αυτοί που περιμένουν απ’ έξω. Ας μη βρεθεί το Ελληνικό χέρι που θα απλωθεί… Όπως τότε το 1453 και το 1831 - Ελένη Κούκου, Καθηγήτρια της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών
Σχολιασμός
01: 2016-07-25 21:15:13
Σχόλιο στο Facebook: 10210388786904542_10210388902147423 Από το 2009, ας μην πάω και πιο πίσω, επί ΓΑΠ μέχρι σήμερα 2016 μετράμε εφτά χρόνια επίςημης προδοσίας του κράτους-έθνους μας με πλήρη απώλεια της Εθνικής μας κυριαρχιάς και βαριά οικονομική υποτέλεια. Τις κερκόπορτες άνοιξαν διάπλατα οι βουλευτές των κομμάτων της εκάςτοτε κυβέρνησης και οι συνάδελφοί τους που τους κάνουν πλάτες. Και αυτοί από έξω περιμένουν και καιροφυλακτούν για περισσότερα και πιο άσχημες καταστάσεις…