Χωρίς Κρίση μέσα στην “κρίση”
Φέτος παρακολούθησα μια πολύ ωραία παιδική παράσταση, με τίτλο “Η Κυρία Κρίση”. Τα παιδιά παραπονέθηκαν και με το δίκιο τους, γιατί αυτή η κα Κρίση άρπαξε το χαμόγελο από τους γονείς τους, από τους δασκάλους τους, από όλους τους μεγάλους και βυθίστηκαν όλοι σε κατάθλιψη, στεναχώρια και μιζέρια. Ανέλαβαν δράση λοιπόν τα παιδιά και με το δικό τους χαμόγελο και τις ζεστές καρδούλες τους αποφάσισαν να διώξουν την κα Κρίση και στην παράσταση τουλάχιστον το κατάφεραν μπορώ να πω.
Χτες μου γεννήθηκε η σκέψη ότι Κρίση είναι μία και ότι αυτή η άλλη η κυρία μαυροφορεμένη “κρίση” είναι ο κακός σωσίας της και θρονιάστηκε εκεί που βασίλευε άλλοτε η σοφροσύνη, η διάκριση και η ευθυκρισία. Δεν είναι η πρώτη φορά, ούτε η τελευταία που οι λέξεις χάνουν τον πρωταρχικό τους ορισμό, και αποκτούν και άλλες επιπρόσθετες εννοιολογικές κατευθύνσεις και προσεγγίσεις. Ενας Αγιορίτης μοναχός, ασκητής, μου είπε ότι είμαστε υβριστές γιατί προσδίδουμε άλλο νόημα στις λέξεις από αυτό που έχουν εν τη γεννέση τους. Να σας πω κάτι, Λόγος και λέξεις έχουν κοινή γεννεσιουργό προέλευση και σκοπό.
Έτσι χάσαμε την Κρίση, την δικαία Κρίση, και βυθιστήκαμε σε “κρίση”, μας έπιασε όλους τους μεγάλους “κρίση”. Εστερνιστήκαμε για μια ακόμη φορά τα δυτικά πρότυπα. Ναι, η crisis απέκτησε παγκόσμια εμβέλεια, καμιά σχέση με Κρίση. Το ακριβώς αντίθετο βλέπω, αδιακρισία και κατάκριση. Πρόκειται λοιπόν για μια ακόμα πλάνη του πονηρού, έχει μεγάλη εμπειρία στη διαστροφή εννοιών και στην αλλαγή νοημάτων. Ευτυχώς όμως που υπάρχει Λόγος και μάλιστα ζωντανός, και δικαιοσύνης Ήλιος νοητός.
Εκείνος είπε, “μη κρίνετε κατ’ όψιν, αλλά την δικαίαν κρίσην κρίνατε”
Ας γεννηθεί και σε εμάς αυτή η Κρίση και όχι η άλλη
ΑΜΗΝ