Θυμάμαι πρίν περίπου 36 χρόνια, στο παλιό δημότικό σχολείο της περιοχής με δάσκαλο τον κ. Μπρακατσούλα ήταν καλός δάσκαλος αλλά και αυστηρός εκεί που έπρεπε. Τότε στο σχολείο μπορούσε να ρίξει και καμία ξυλιά με τον χάρακα που κράταγε, επιτρεπόταν. Και από μια πλευρά μας χρειαζόταν, ορισμένες φορές ξεπερνούσαμε τα όρια υπομονής και αντοχής του δασκάλου.
Μια μέρα λοιπόν θυμάμαι καθόμουνα στην τάξη σε εκείνο το παλιό, ξύλινο, ψηλό θρανίο, με έναν από τους συμμαθητές μου και γείτονα τον Γιάννη τον Αλεξόπουλο. Είναι το πιο ψηλό παιδί που βλέπετε στην φωτογραφία. Με είχε πιάσει λοιπόν ένα γέλιο άλλο πράγμα. Και κάθε λίγο, και λιγάκι χα, χα, χα, και χα, χα, χου, χα. Ο Μπρακατσούλας λοιπόν που προσπαθούσε να παραδώσει το μάθημα ξεκίνησε τις παρατηρήσεις. Μια παρατήρηση, τίποτα εγώ, δυο παρατηρήσεις, τίποτα εγώ, μετά από λίγο,
- Βρε συ θα σταματήσεις ; (τον χαβά μου εγώ)
- Έτσι είσαι τώρα θα δεις. και έρχεται προς το μέρος μας με την ξύλινη βέργα, ωχ, ωχ, ωχ.
Όμως για καλή μου τύχη είχα καθήσει από το μέσα μέρος του θρανίου προς τον τοίχο και ο Γιάννης ήταν από την εξω πλευρά και ψηλός μην το ξεχνάτε. Οπότε έπεφταν οι ξυλιές βροχή αλλά πολλές τις έτρωγε ο Γιάννης κατά λάθος που δεν έφταιγε.
- Όχι εμένα κύριε, αυτός μου μιλούσε…
- Σκύψε βρε ψηλέ να του τις βρέξω Αλλά έσκυβα και εγώ πίσω από τον Γιάννη και πήγαινα και πιο κάτω, αυτά τα θρανία είχαν υπόγειο ;-) Αυτά που λέτε, και από τότε μου έμεινε αξέχαστη εκείνη η μέρα…