Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης Πρώτη εκτέλεση: Γρηγόρης Μπιθικώτσης
Aυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό, αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ’ τα ξένα βήματα, αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο, αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο.
Eτούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή, σφίγγει στον κόρφο του τα πυρωμένα του λιθάρια, σφίγγει στο φως τις ορφανές ελιές του και τ’ αμπέλια του. Δεν υπάρχει νερό. Mονάχα φως. 2x
O δρόμος χάνεται στο φως κι ο ίσκιος της μάντρας είναι σίδερο. 2x
Σχολιασμός
Αυτές τις ώρες στο μυαλό μου έρχονται οι στίχοι του Ρίτσου…
Θυμάμαι τότε στο σχολείο να τραγουδούμε, να παίζουνε τέτοια τραγούδια την ημέρα του Πολυτεχνείου. Και τότε απλά τα τραγουδούσαμε, μα τώρα το έβαλα παλι να τακούσω και διάβασα τους στίχους και έκλαψα. Και πονώ για το κατάντημά μας. Και αν τότε ξεσηκωθήκαμε για τους δικτάτορες, σήμερα που έχουν παραδόσει γη και ύδωρ και όλα τα δέντρα τι θα πρέπει να κάνουμε δηλαδή ; Σας ρωτώ ;