Θυμάμαι το 1987 όταν έδωσα για πρώτη φορά Πανελλήνιες εξετάσεις και στο μάθημα της έκθεσης έπεσε το παρακάτω κείμενο του στρατηγού Μακρυγιάννη.
”Είχα δύο αγάλματα περίφημα, μια γυναίκα κι ένα βασιλόπουλο, ατόφια -φαίνονταν οι φλέβες, τόση εντέλειαν είχαν. Όταν χάλασαν τον Πόρο, τα’χαν πάρει κάτι στρατιώτες, και στ’ ‘Αργος θα τα πουλούσαν κάτι Ευρωπαίων- χίλια τάλαρα γύρευαν…
Πήρα τους στρατιώτες, τους μίλησα: “Αυτά και δέκα χιλιάδες τάλαρα να σας δώσουνε, να μην καταδεχτείτε να βγουν από την πατρίδα μας. Γι’ αυτά πολεμήσαμε “
Ήταν τόση η αμηχανία μου, το άγχος, η αδυναμία έκφρασης, και κυρίως λιγοστές οι γνώσεις μου πάνω στο θέμα που δεν κατάφερα να γεμίσω ούτε μια σελίδα…