Λαιμαργία - Γαστριμαργία
Αββά Δωροθέου έργα ασκητικά ΙΕ’ Διδασκαλία - Για τις αγίες νηστείες
Λαιμαργία και Γαστριμαργία
Πολλές φορές πολεμιέται κανείς από την νοστίμια και δεν θέλει να τρώει πολλά φαγητά, αλλά θέλει τα νόστιμα. Και όταν αυτός τρώει φαγητό που του αρέσει, τόσο πολύ νικιέται από την ηδονή της νοστιμάδας, ώστε το κρατάει πολλή ώρα στο στόμα του, μασώντα το αρκετά και δεν αποφασίζει εύκολα να το καταπιεί, για να διατηρήσει την ηδονή που αισθάνεται. Τότε λέμε ότι αυτός έχει λαιμαργία.
Άλλους δεν τους απασχολεί η ποιότητα, αλλά η ποσότητα της τροφής. Δεν θέλουν δηλαδή καλά φαγητά, ούτε ενδιαφέρονται για τίποτα άλλο, παρά μόνο για να τρώνε, οτιδήποτε και αν είναι αυτό που τρώνε, γιατί τους απασχολεί μόνο να γεμίσουν το στομάχι τους. Τότε λέμε ότι αυτοί έχουν γαστριμαργία.
Και σας εξηγώ αυτούς τους δύο χαρακτηρισμούς “λαιμαργία” και “γαστριμαργία”. Μαργαίνω στην κοσμική παιδεία σημαίνει χάνω την αυτοκυριαρχία μου και τη λογική μου δηλαδή, γίνομαι μανιακός σε κάποιο πάθος. Και “μάργος” λέγεται αυτός που τον έχει κυριεύσει κάποιο πάθος. Όταν λοιπόν παρατηρείται η ακατάσχετη και νοσηρή εκείνη επιθυμία του να θέλει κανείς να γεμίζει συνεχώς την κοιλιά του, τότε λέμε ότι έχουμε το φαινόμενο της γαστριμαργίας, από το “μαργαίνω την γαστέρα”, που σημαίνει έχω την μανία να γεμίζω το στομάχι μου (η κοιλιά μου με κάνει τρελό). Όταν δε συμβαίνει να έχουμε την νοσηρή και ακατάσχετη επιθυμία να αισθανόμαστε διαρκώς την ευχαρίστηση στο λαιμό, τότε έχουμε το φαινόμενο της λαιμαργίας, από το “μαργαίνω τον λαιμό”, που σημαίνει έχω την μανία της ηδονής του λαιμού.
