Παραθέτουμε αποσπάσματα από το παραπάνω άρθρο του κ. Βασίλειου Ευσταθίου, Δρ. Φυσικού, Θεολόγου
Σύγκριση γεγονότων
Σκοπὸς τοῦ παρόντος κειμένου εἶναι μιὰ σύντομη σύγκριση γεγονότων μεταξὺ τῶν Συνόδων στὴ Λυὼν τῆς Γαλλίας τὸ 1272-4, στὴ Φερράρα-Φλωρεντία τῆς Ἰταλίας τὸ 1438-9 καὶ στὸ Κολυμπάρι τῆς Κρήτης τὸ 2016, ἀφήνοντας τὴν ἑρμηνεία τους στὴν ἐλευθερία τοῦ ἀναγνώστη.
- Καὶ οἱ τρεῖς Σύνοδοι ἔγιναν μὲ παρουσία μελῶν τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καὶ τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας (ὁ ὅρος χρησιμοποιεῖται συμβατικά). Στὶς Συνόδους τῆς Λυὼν καὶ τῆς Φερράρας-Φλωρεντίας, δέχθηκαν τὶς ἀποφάσεις ἐνυπόγραφα, ὄχι μόνον οἱ Ρωμαιοκαθολικοί, ἀλλὰ καὶ Ὀρθόδοξοι Ἱεράρχες κάτω βέβαια ἀπὸ πιέσεις, ἐνῶ στὴν Σύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου οἱ ἀποφάσεις ὑπογράφθηκαν ἀπὸ Ὀρθοδόξους Ἱεράρχες μόνο (οὐσιαστικὰ μόνο ἀπὸ τοὺς Προκαθήμενους), ὅμως εἶχαν τὴν ἀπόλυτη ἀποδοχὴ τῶν Δυτικῶν, ἀφοῦ τοὺς προσδίδει ἐκκλησιαστικὴ ὀνομασία καὶ κατ’ ἐπέκταση ὑπόσταση, ὀνομάζοντάς τους ἐπισήμως «ἐκκλησίες», τόσο τοὺς Ρωμαιοκαθολικούς, ὅσο καὶ τοὺς Προτεστάντες.
- Καὶ οἱ τρεῖς Σύνοδοι διοργανώθηκαν καὶ διεξήχθηκαν βασισμένες στὰ ἐκκλησιαστικὰ πρότυπα τῆς δυτικῆς ἐκκλησιολογίας καὶ ὄχι στὸ ἐκκλησιαστικὸ πολίτευμα τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, τὸ ὁποῖο εἶναι συνοδικό, ὅπως ἀπορρέει ἀπὸ τὴν πρώτη Ἀποστολικὴ Σύνοδο, ὅπου οἱ ἀποφάσεις λαμβάνονται ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ἀπὸ μεγάλο ἀριθμὸ Ἱεραρχῶν (καὶ μάλιστα σὲ θέματα πίστεως ὁμόφωνα), χωρὶς ἀλάθητους καὶ πρώτους. Συγκεκριμένα στὴ Σύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου ἀποφάσισαν οὐσιαστικὰ μόνον οἱ δέκα Προκαθήμενοι τῶν τοπικῶν Ὀρθόδοξων Ἐκκλησιῶν (οὔτε κἄν ὅλοι οἱ Προκαθήμενοι, ἀφοῦ τέσσερις ἀρνήθηκαν νὰ συμμετέχουν), ἐνῶ καὶ οἱ ὑπόλοιποι παρόντες Ἱεράρχες ἦταν σὲ σχέση μὲ τὸν συνολικό τους πλῆθος στὸ σημερινὸ ὀρθόδοξο κόσμο ὑπερβολικὰ περιορισμένοι σὲ ἀριθμό. Γενικῶς ἡ Σύνοδος αὐτὴ διοργανώθηκε καὶ διεξήχθηκε ἀντιγράφοντας τὰ πρότυπα τῆς Β΄ Βατικανῆς Συνόδου τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν.
- Καὶ οἱ τρεῖς διεξήχθηκαν τελικὰ σὲ ἔδαφος, ποὺ σήμερα ἀνήκει στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση, ἄν καὶ ἡ τρίτη ἀρχικὰ σχεδιαζόταν νὰ γίνει στὴν Κωνσταντινούπολη.
- Στὶς δύο πρῶτες Συνόδους στὴ Λυὼν καὶ στὴν Φερράρα – Φλωρεντία, ἡ συμμετοχὴ τῶν Ὀρθοδόξων ἦταν βουλὴ καὶ ἐπιδίωξη τῶν βαπτισμένων Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων Αὐτοκρατόρων τῆς δυναστείας τῶν Παλαιολόγων Μιχαήλ Η΄ καὶ Ἰωάννη Η΄ ἀντίστοιχα, προκειμένου νὰ ἀποσοβήσουν τὸν ἐξωτερικὸ κίνδυνο γιὰ τὴν Κωνσταντινούπολη. Στὴν πρώτη περίπτωση ὁ κίνδυνος αὐτὸς προερχόταν ἀπὸ τοὺς ἴδιους τοὺς Ρωμαιοκαθολικοὺς Χριστιανοὺς τῆς δύσης, ποὺ ἤδη εἶχαν ἁλώσει τὴν Πόλη τὸ 1204 (!), καὶ στὴν δεύτερη περίπτωση ἀπὸ τοὺς μουσουλμάνους Ὀθωμανούς, τοὺς ὁποίους μετὰ τὴν ἅλωση τοῦ 1204 δὲν εἶχαν πιὰ στὴν Πόλη δύναμη καὶ μέσα νὰ τοὺς ἀντιμετωπίσουν. Ἀπὸ τὴν ἄλλη, στὴν Σύνοδο στὸ Κολυμπάρι δὲν ὑπάρχει πιὰ Ἕλληνας Αὐτοκράτορας καὶ ἡ Κωνσταντινούπολη εἶναι ὑποταγμένη ἤδη πεντέμιση αἰῶνες στὸν Τοῦρκο κατακτητή. Σὲ αὐτὴ ὑπάρχει μόνο ὁ Πατριάρχης, ἔχοντας ὅμως πίσω ἀπὸ αὐτὸν τὸν δυτικὸ μὴ Ὀρθόδοξο δυνάστη, ποὺ ἦταν παρὸν στὴν Σύνοδο αὐτὴ μέσῳ τῆς ἀμερικανικῆς ἀντιπροσωπίας του, ἡ ὁποία μάλιστα ἦταν, κατὰ πρωτόγνωρο τρόπο γιὰ Σύνοδο Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, μιὰ γυναίκα.
- Καμὶα ἀπὸ αὐτὲς τὶς Συνόδους δὲν ἔγινε, γιὰ νὰ ἀντιμετωπισθοῦν αἱρέσεις καὶ πλάνες στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας, νὰ διατυπωθοῦν δογματικοὶ ὅροι καὶ νὰ περιχαρακωθεῖ ἡ ἀλήθεια τῆς πίστεως, ἀλλὰ καὶ στὶς τρεῖς ἔγινε τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο. Ὑποκινούμενες ἀπὸ γεωπολιτικοὺς κινδύνους τῆς ἐποχῆς τους, τοὺς ὁποίους προκειμένου νὰ ἀποφύγουν οἱ Ἕλληνες Αὐτοκράτορες (τῶν δύο πρώτων Συνόδων) καὶ οἱ ἑκάστοτε Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως (καὶ τῶν τριῶν Συνόδων) προσέφευγαν στὴν ἀγκάλη τοῦ Πάπα
- Καὶ στὶς δύο πρῶτες Συνόδους οἱ Ὀρθόδοξοι ποὺ ἀντιδροῦσαν στὶς ἀποφάσεις του ς δέχθηκαν ἀφόρητες πιέσεις μὲ θεμιτὰ καὶ ἀθέμιτα μέσα. Ἡ ἐπαναφορὰ στὴν κοινωνία μιᾶς μερίδας ἀχειροτόνητων καὶ καθηρημένων ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο Μόσχας Οὐκρανῶν ἱεραρχῶν, τὴν ὁποία ἀποφάσισε καὶ ἔπραξε μονομερῶς ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως χωρὶς νὰ γίνουν κἄν ἐπαναχειροτονίες, καὶ ἀκόμα περισσότερο ἡ χορήγηση τοῦ Τόμου Αὐτοκεφαλίας ποὺ ἀκολούθησε σὲ αὐτὴ τὴν μερίδα τῶν ἀχειροτόνητων καὶ καθηρημένων ἱεραρχῶν, δυσχέρανε τὴν ἐκκλησιαστικὴ κατάσταση στὴν Οὐκρανία, κλονίζοντας ὅμως καὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴ εἰρήνη στὴν παγκόσμια Ὀρθοδοξία.
- Κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο καὶ γιὰ τὸν ἴδιο λόγο μποροῦμε λοιπόν ἀβίαστα νὰ συμπεράνουμε ὅτι οἱ ἑνωτικὲς ἀποφάσεις τῆς Συνόδου στὸ Κολυμπάρι τὸν Ἰούνιο τοῦ 2016 εἶναι ἀναμενόμενο καὶ ἀπόλυτα βέβαιο ὅτι ἀργὰ ἤ γρήγορα, ὅταν ὁρίσει ὁ Κύριος, ποὺ δὲν ἐγκαταλείπει τὴν Ἐκκλησία Του ὥς τὴν συντέλεια τοῦ παρόντος αἰῶνος, σὲ μιὰ οἰκουμενικοῦ κύρους Σύνοδο, θὰ λάβουν τὴν πλήρη ἀνατροπή τους, ὄχι γιατὶ ὑπάρχει ποτὲ καμιὰ περίπτωση νὰ γίνουν ἀποδεκτὲς ἀπὸ τὴν ὀρθόδοξη συνείδηση τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος, ποὺ ἤδη τὶς ἔχει ἀπαξιώσει καὶ περιφρονήσει ὁλοκληρωτικά, ἀλλὰ ἐπειδὴ ἀκριβῶς χρειάζεται νὰ μπεῖ καὶ τυπικὰ ἕνα τέλος, ὅπως δηλαδὴ μπῆκε στὴ Σύνοδο τῆς Λυὼν καὶ στὴ Σύνοδο τῆς Φερράρας – Φλωρεντίας.